Een jaar eerder, op 1 april 1975, begon hij, na zijn baan abrupt te hebben opgezegd omdat hij geen salarisverhoging kreeg, voor zichzelf. Daarvoor was hij werkzaam bij De Boer Ajax Brandblussers in Enschede. De laatste jaren hield hij zich daar bezig met het bekleden van haspels met slangen en hij kwam er achter dat er wel heel veel verschillende soorten slangen waren. En ook voor heel veel verschillende bedrijfstakken en markten. En hij dacht: ‘Daar zou je best wel eens geld mee kunnen verdienen’.

Moeizame start

Maar dat bleek allemaal in het begin nog niet zo eenvoudig en het eerste jaar was het vooral, naast de moeizame slangenhandel, zorgen dat er brood op de plank kwam. Want er was al een zoon Bart, sinds 1973, en in 1975 werd ook zoon Bob geboren. Mees: “Maar mijn vrouw Margreet bleef mij motiveren; ‘je geeft niet op’, zei ze dan. En tja, toen kwam dus die zomer in 1976 en wist ik niet meer waar ik het moest zoeken. Iedereen wilde ineens slangen en ik was in deze regio de enige die ze kon leveren. Nou ja, mijn vorige werkgever leverde ze ook wel en bij mij moest je ook nog eens vooruitbetalen, want ik had geen geld. Nooit gehad ook trouwens, want alles wat ik verdiende, stopte ik terug in de zaak. Mijn voorraad was eigenlijk mijn vermogen, maar van rubberen slangen kun je niet uit eten.” Het bedrijf groeide maar was feitelijk gewoon gevestigd in een rijtjeshuis aan de Veldmatenstraat in Haaksbergen. “Dat rubber stonk natuurlijk en zeker in zo’n zomer. Dat was voor de buurt niet prettig. Het lag ook overal achter het huis, in de voortuin en zelfs op het veld van Bon Boys werden de brandslangen met een schaar geknipt”, vertelt Mees. Om het bedrijf groter voor te doen dan het was had hij iets bedacht. “Ik werd dan gebeld door een grote klant, tikkie arrogant, en mijn vrouw nam de telefoon op. Dan zette zij de bandrecorder aan met allemaal kantoorgeluiden en zei ‘goedemiddag, met Mees van den Brink’. En als ik dan zogenaamd een product moest opzoeken, sloeg ik met allerlei deuren terwijl ik mijn voorraad gewoon in een kaartenbakje had staan. Maar toen diezelfde klant ineens een chauffeur langs stuurde, viel ik natuurlijk door de mand. Eerst was hij heel boos, later kon ie er wel om lachen.”

Eindelijk verhuizen

Uiteindelijk werd er met wat hulp vanuit de gemeente, mede dankzij de overlast die de grote voorraad rubberen slangen veroorzaakte, een nieuw pand betrokken aan de Industriestaat in Haaksbergen. Mees: “Voor die tijd reed de toenmalige burgemeester altijd langs mijn gehuurde schuurtje aan de Molenstraat en zag de troep, die ik overigens ook wel een beetje met opzet maakte, want ik wilde een stuk grond kopen om te kunnen bouwen. Dat is dus gelukt.” Het verhaal van het bedrijf ‘Mees van den Brink Slangen en Koppelingen’ kenmerkt zich met name door groei, maar het feit dat er van de eerste medewerkers uit 1978 nog altijd enkelen werkzaam zijn en er weinig tot geen verloop in medewerkers is, zegt ook veel over het bedrijf nu. Intussen is het al jaren gevestigd aan de Tolstraat, maar ook daar werd de ene na de andere hal bijgebouwd, gekocht of verbouwd.