Twents Ruitercentrum ‘Het Hulsbeek’
Gerco en Marieke Willemsen
Een paradijs voor paardenliefhebbers
Verscholen in de bossen van het gelijknamige recreatiepark ligt al meer dan vijftig jaar het Twents Ruitercentrum ‘Het Hulsbeek’. Een familiebedrijf waar de derde generatie bij wijze van spreken al in de stijgbeugels staat te trappelen om het bedrijf ooit te mogen overnemen. Hoe kan het ook anders. Want wat is er nou mooier voor een meisje om op te mogen groeien met en op pony’s en paarden en dan ook nog in zo’n prachtige omgeving. Zoals ooit Marieke zelf, bij wie de liefde voor paarden bijna letterlijk met de paplepel is ingegeven.
Marieke Willemsen werd geboren toen haar ouders in 1973 het bedrijf op deze plek opende, nadat ze beiden een jaar eerder waren begonnen met de bouw van de hal. “Mijn vader kwam van een boerenbedrijf met werkpaarden in Hoonhorst en ging in het weekend samen met zijn broers met de paarden naar concoursen. Eind jaren zestig begon hij in Het Lutterzand zijn eerste manege, waar mijn moeder ging rijden en ook de liefde tussen beiden opbloeiden. Daarna is de manege verhuisd naar de plek waar we nu al meer dan vijftig jaar zijn gevestigd”, begint Marieke, dochter van Herman en Els Diepman.
Passie voor pony’s en paarden
Marieke is getrouwd met Gerco Willemsen, wiens ouders ook een stal hadden in Rossum. Gerco: “De paardenwereld is er eentje van ‘ons kent ons’ en zo hebben wij elkaar ook leren kennen.” Samen hebben ze een dochter, Suzet, en een zoon, Pim. “Het is absoluut geen uitgemaakte zaak dat ze beiden het bedrijf ooit voort zullen zetten, hoor. Suzet is weliswaar al van jongs af aan zeer fanatiek met onze pony’s en paarden in de weer en gaat volgend jaar haar opleiding ‘Instructeur Paardensport & -houderij’ in Zwolle doen, maar ze is nog maar vijftien. Maar bezeten van paarden is ze zeker, ja”, vertelt Gerco. “Net als ik”, gaat Marieke verder. “Ik was ook een echt paardenmeisje en reed al op mijn twaalfde jaar wedstrijden. Onze Pim is negentien en gaf daarentegen al vrij vroeg aan geen paard te willen rijden, maar hij begint nu wel de vele randzaken rondom het runnen van een manege heel leuk te vinden en loopt hier steeds meer rond.”
Veel verbouwd en bijgebouwd
Waar het ooit begon met de hal is er, sinds Gerco er in de loop der tijd ook bij kwam, door de familie flink bijgebouwd en ook gerenoveerd. “Zo hebben we de boerderij afgebroken en daar een nieuw huis gebouwd, waarin zowel ons gezin als ook Mariekes ouders, beiden inmiddels al op leeftijd, wonen. Het dak van de hal is vervangen, er zijn dakkapellen opgezet, er is een kapschuur bijgekomen en we hebben nu plek voor meer dan veertig pensionpaarden, zoals dat heet.
Dat zijn paarden van mensen die zelf geen stalling hebben, maar wel hier rijden – sommigen zelfs wedstrijden – en wier paarden wij compleet verzorgen, inclusief vaccinaties, mestonderzoek, ontwormen, enzovoort. En die dagelijkse zorg gaat zelfs tot en met de laatste loop bij het afsluiten van de stallen voor de nacht.”
Een van de grootste en bekendste in Twente
De dag begint meestal vroeg en eindigt dus niet zelden pas tegen twaalf uur ’s nachts. Marieke: “Niet alleen vanwege de verzorging, maar ’s avonds zijn er ook vaak lessen. En niet iedereen gaat dan ook direct naar huis. We hebben hier uiteraard ook nog een gezellige bar.” Twents Ruitercentrum ‘Het Hulsbeek’ is een van bekendste en grootste particuliere maneges in Twente voor de recreatieve paardensport. Gerco: “We hebben helaas te maken met wachtlijsten, want ze komen uit Hengelo, Enschede, Borne, Oldenzaal en Losser. We liggen niet alleen zeer centraal, maar onze omgeving met mooie ruiterpaden speelt daarbij ook wel een rol. En er wordt hier veel georganiseerd, zoals een Kerst-, Carnaval- of Dressuurconcours en oriëntatieritten.”
Niet zonder vrijwilligers
Uiteraard doen ze dit niet alleen. Bovendien heeft Gerco daarnaast ook nog een baan. En natuurlijk steken de twee kinderen ook de handen uit de mouwen, maar er lopen ook nog enkele medewerkers en vooral heel veel vrijwilligers. “Gelukkig, want anders zouden we nooit zoveel evenementen kunnen organiseren”, zegt Marieke. Gerco wil nog wil iets kwijt over de pony’s en de paarden. ”In Nederland wordt vooral gefokt met wedstrijdpaarden en als deze niet voldoen gaan ze vaak naar de recreatiesector, het segment waar wij ons in bevinden. Maar dat gaat lang niet altijd goed. Wij hebben daarom een vaste kring van fokkers om ons heen, van wie wij altijd zelf eerst een tijdje de pony’s of paarden berijden alvorens ze bij ons in de lessen komen. Dat voelt echt beter.”
